خسرو شکیبایی

همش راه میرم و با خودم این دکلمه خسرو شکیبایی رو زمزمه میکنم که میگه:

پس بگو قرار بود تو بیایی و من نمیدانستم،ای دردت به جان بی قرار پر گریه‌م،پس این همه سال ماه ساکت من کجا بودی؟حالا که آمدی،حرف ما بسیار،وقت ما اندک،آسمان هم که بارانیست...

خیلی قشنگه،خیلی زیاد گل یخ...